Cztery pory roku | 1+

Są momenty, kiedy aktorzy zbliżają się blisko, bliziutko do małych widzów, każda taka sytuacja budzi zachwyt maluchów. Niektórzy nie spuszczają oczu z aktorów, inni momentami interesują się bardziej tym, co dzieje się dookoła, a jednak coś z tej wizyty w teatrze na pewno pozostanie w ich pamięci. Takie spektakle jak "Cztery pory roku" pobudzają wyobraźnię najmłodszych i wychowują przyszłych widzów.

Aktorzy zagrali znakomicie, świetnie potrafili nawiązać kontakt z widownią, a reżyserowi nie zabrakło pomysłów, aby uatrakcyjnić akcję.

Twórcy nowego spektaklu dla "najnajów" (czyli dzieci, które z racji wieku dopiero uczą się odbierać sztukę, a wizyta w Miniaturze bywa ich pierwszym kontaktem z profesjonalnym teatrem) łączą ruch i zabawę z kreatywnością oraz "ożywianiem materii" wokół nas. Spektakl opiera się na naturalnej dla kilkulatków ciekawości świata i odbieraniu go jako pretekstu do zabawy.

Przedstawienie opowiada o następstwie pór roku i o charakterystycznych zjawiskach w świecie natury. Troje aktorów: Edyta Janusz-Ehrlich, Piotr Kłudka, Piotr Srebrowski tworzą na scenie fantastyczny tercet, który z pełnym profesjonalizmem prezentuje typowe dla różnych okresów roku sytuacje – wiosenne słoneczko i kiełkujące rośliny, letnie słońce i męczący upał, jesienne mgły i deszcze, albo zabawy na śniegu. Wszystkie sceny zostały zaplanowane w sposób bardzo wyrazisty, interesujący i pobudzający wyobraźnię.

(...) Reżyserowi, a jednocześnie scenografowi i twórcy scenariusza, Tomaszowi Maśląkowskiemu należą się wielkie gratulacje za interesujący pomysł i realizację, która była równie dobra, jak pomysł. Polecamy wszystkim najnajom i ich rodzicom.

Nie ukrywam, bardzo cenię taki teatr dla najmłodszych, który sprzeciwia się pokutującemu wciąż przekonaniu, że uwagę malucha można przyciągnąć wyłącznie feerią barw i scenograficznym przepychem. To trochę tak, jak z zabawkami. Ta przypominająca miniaturowe Las Vegas bawi przez chwilę, ale płachta papieru do pakowania, folii bąbelkowej czy miska z wodą nie znudzą się nigdy. Podobnie jak wspaniała książka Hervé Tulleta, której bohaterką jest zwykła kropka (o tej książce pomyślałam niemal natychmiast, oglądając ten fragment spektaklu, w którym mowa jest o słońcu). Druga sprawa, na którą również mocno zwracam uwagę przy okazji przedstawień dla najnajów, to, nazywając sytuację bardzo umownie, „moc inspirowania”. Dużym szacunkiem darzę te realizacje, które pokazują rodzicom, jak przy pomocy dostępnych każdemu środków i narzędzi można opowiadać najmłodszym. I wreszcie – poczucie bezpieczeństwa. Z własnego doświadczenia dobrze wiem (o ironio!), że wizyta w teatrze w pierwszych latach życia może się okazać doświadczeniem bardzo drastycznym i przechowywanym w pamięci przez długie lata. Właśnie z tego powodu, że sceniczny świat, zamiast intrygować i zachęcać do eksploracji, wytrąca z poczucia bezpieczeństwa, jawiąc się jako z gruntu obcy i niezrozumiały. W Czterech porach roku Tomasz Maśląkowski stworzył czasoprzestrzeń przyjazną, zapraszającą i intrygującą. Taką, która z szacunkiem i dużą znajomością potrzeb podchodzi do swojego najnajmłodszego widza. I która może stanowić naprawdę wartościowy początek teatralnej ścieżki widza początkującego.