“Baloniarze” to propozycja dla rodziców dzieci, którzy od Walta Disneya cenią bardziej estetykę Tima Burtona, zamiast “Jelonka Bambi” wolą podsunąć dziecku “Alicję w Krainie Czarów”, a zamiast “Puszka okruszka” - jazz.

Joanna Zdrada, reżyserka i współautorka scenariusza wraz z Sandrą Szwarc, ceni autora “Charliego i fabryki czekolady” nie tylko za charakterystyczną warstwę wizualną, lecz również za umiejętność żonglowania formą, czemu daje wyraz w spektaklu. Czego tu nie ma? Trochę slapstickowej komedii spod znaku Flipa i Flapa - to bracia Tak i Nie (grani przez Zofię Nather i Magdalenę Żulińską) w konwencji czarno-białej: stroje i makijaż, prowadzący tę opowieść, jest nieco pantomimy, wpadających w ucho lekkich, jazzujących fraz (muzykę do spektaklu napisał Adrian Jerzy Amrugiewicz na co dzień realizator dźwięku w Miejskim Teatrze Miniatura) i teatru lalek - postaci Stefka i jego rodziców wyszły spod ręki Justyny Bernadetty Banasiak. Ona też zaprojektowała scenografię do spektaklu, urzekającą prostotą i pomysłem: parasolka może zamienić się w sekundę w rozgwieżdżone niebo, szuflady komody w kamienice miasta, a latający w balonie słoń wyrywa z dziecięcych piersi westchnienie zachwytu.

Największą siłą blisko godzinnego spektaklu jest misternie przygotowana w najdrobniejszych szczegółach scenografia i malutkie, wykonane z drewna laleczki (jedno i drugie autorstwa Justyny Bernadetty Banasiak). Część z nich (mieszkańcy miejscowości, z której chłopiec się wywodzi) prowadzona jest na drucie. Na ich tle wyróżniają się dwie lalki głównego bohatera - jedna wielkości pozostałych mieszkańców, druga kilkanaście razy większa i animowana ręcznie przez "Tak" i "Nie" jednocześnie.

Ta miniaturyzacja świata i rozmiar laleczek może dziwić tylko z perspektywy dorosłych, zajmujących ciasno poustawiane krzesła na Scenie Kameralnej. Reżyserka całe przedstawienie przygotowała w taki sposób, by najlepiej oglądało się je z perspektywy dywanu, jaki wyłożono tuż przed sceną dla kilkulatków. Spostrzegawczość dzieci pozwala im dostrzec szczegóły trudne do wyłowienia dorosłym okiem. To świat, w którym pomalowane walizki zamieniają się w domy mieszkalne, zaś szkolne biurko okazuje się tajemniczym kredensem pełnym niespodzianek wraz z licznymi dodatkowymi elementami "Baloniarzy". Tutaj wszystko jest możliwe.

"Baloniarze" to dobry przykład wysmakowanego teatru dla dzieci.

Zachwycający formą spektakl Joanny Zdrady, w warstwie fabularnej inspirowany częściowo eksperymentami osiemnastowiecznych „baloniarzy” (zwłaszcza Bartolomeu’a de Gusmao), skierowany jest do małych, bo już pięcioletnich dzieci. Opowieść o nieugiętym „baloniarzu”, jak zauważyłam podczas premierowego pokazu, wzbudziła ich ogromne zainteresowanie. Chociaż część scen „z dreszczykiem” – zwłaszcza efektowne wejście Burmistrza (demonicznie nachmurzony Andrzej Żak w obszernym płaszczu i z olbrzymimi wąsiskami) – powoduje niemałe poruszenie i wyraźnie sygnalizowany przez dzieciaki lęk. Natomiast sama historia, ciekawie poprowadzona, choć zbyt długa i przegadana we wstępie z udziałem Tak i Nie, jest oryginalną reinterpretacją i rozwinięciem popkulturowej zachęty do „podążania za marzeniami”. Zdrada i Szwarc jednocześnie stają na przekór stereotypowemu obrazowi marzyciela, rozumianego jako figura wycofana, zamknięta i pogrążona w bezproduktywnym letargu. Historia Chłopca, w gruncie rzeczy mało skomplikowana fabularnie, przekłada to wszystko w sposób wyraźny i czytelny dla najmłodszych widzów. Samo marzycielstwo rozumiane jest tu nade wszystko jako krytyczny i czynny sposób bycia w świecie. Marzenie to przyczynek do zmian, to impuls, który rozpoczyna nowe, otwiera nieznane. Który unosi ponad i umożliwia przyjęcie nowej perspektywy widzenia świata.