Opowieść o podwórkowym odmieńcu, który wyrusza w podróż, by odnaleźć swoje miejsce w świecie, rozgrywa się na dużym ekranie rozwieszonym na środku sceny. Kolejne przygody kaczątka animowane są przez aktorów siedzących na scenie i ubranych w jednakowe, granatowe uniformy. Obrazy, które tworzą - klatka po klatce, jak w prawdziwym filmie - nie przypominają jednak współczesnych telewizyjnych bajek. Bliżej im do chińskiego "teatru cieni". Toczą się niespiesznie, operują symboliką, zaskakują pomysłami - a to kaczątko przysypywane jest prawdziwymi ziarnami przez złośliwego indora, a to na ekranie pojawia się nocny krajobraz rysowany "na żywo" przez aktora.

(...) Gdyby "Brzydkie kaczątko" zostało tylko animowanym na scenie filmem, niewiele wspólnego miałoby z teatralną inscenizacją. Gdy oderwiemy jednak wzrok od ekranu, na scenie obserwować możemy fascynującą teatralną kuchnię. Widzimy aktorów, którzy jednocześnie animują miniaturowe postacie, opowiadają (i momentami rozgrywają między sobą) ich przygody, naśladują różne dźwięki - od warkotu traktora po wiatr i burzę.

Po raz kolejny gdański Teatr Miniatura zaskoczył mnie odwagą. Odwagą w podejmowaniu wyzwań, odwagą w traktowaniu młodego widza z szacunkiem i odpowiedzialnością, odwagą w pełnieniu swojej edukacyjnej i kulturotwórczej misji (w końcu to MIEJSKI Teatr Miniatura). W tym spektaklu nie tylko nie ma kompromisów, ale przede wszystkim jest pomysł. I nie jest to tylko zabieg formalny. Bo jak lepiej opowiedzieć o odmienności i akceptacji, niż tworząc coś wyjątkowego, niebanalnego i wymagającego. Tak jak prawdziwe piękno jest nieoczywiste i niepowierzchowne, tak „Brzydkie kaczątko" na deskach Teatru Miniatura to pozornie prosta i skromna inscenizacja, która zabiera dzieci w fascynujący i bardzo głęboki wymiar teatralnej rzeczywistości, pozwala im obcować z teatralnym warsztatem i doświadczać żywego języka teatru.

W gdańskim spektaklu, w którym głównym medium stają się archaiczne rzutniki tekstu „Lech 3”, technika zamienia się w sztukę. Jest w tym coś z ducha eksperymentów Juliana Antonisza, nieżyjącego wielkiego artysty, który w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych tworzył swoje niezwykłe filmy, malując, rysując, wydrapując, a nawet wypalając poszczególne kadry na taśmie filmowej bez udziału kamery. Wykorzystywał też technikę nazwaną plazmotwory (między innymi w filmie "Te wspaniałe bąbelki w tych pulsujących limfocytach") –  przy pomocy strzykawki, pipety i oliwiarki wylewał na folię rzutnika substancje o różnych kolorach i właściwościach, wpuszczał do nich bąble powietrza, wprawiał w ruch. Gdańscy artyści przy pomocy takich plazmotworów pokazują… poczęcie tytułowego „kączątka”, które rozwija się w skorupce jajka, stając się coraz bardziej skomplikowanym, wielokomórkowym organizmem.

W tych eksperymentach, podszytych duchem chałupnictwa, nie chodzi jednak tylko o niefrasobliwą zabawę – radość tworzenia niemal z niczego. Antonisz projektował swoje światy z przypadkowych, „zastępczych” fragmentów rzeczywistości PRL-u, zaczarowując jej karykaturalną, bliską paranoi siermiężność siłą fantazji. Atutem przedstawienia „Miniatury” jest manifestowana na każdym kroku wiara w kreacyjną moc wyobraźni, która otwiera drzwi do światów niemożliwych, ale na swój sposób prawdziwych.

„Brzydkie kaczątko” w reżyserii Romualda Wiczy-Pokojskiego to niebanalne zaproszenie do świata innej wyobraźni.

Gdyby się okazało, że dziecięca widownia zaakceptuje ten rodzaj teatru, oznaczałoby to, że pewien rodzaj naturalnej kreatywności i ciekawości, cechującej w szczególności dzieci właśnie, nie zaniknie. To nie jest oczywiste przy ogromnej dostępności form łatwiejszych, które pochłania się bez wysiłku i jeszcze łatwiej zapomina. Te wymagające pracy, intelektu i wyobraźni niekoniecznie mogą budzić zainteresowanie. Ale też czym skorupka za młodu... Dlatego przedstawienie Teatru Miniatura jest niezwykle cenną propozycją, nawiązującą do najszlachetniejszych obszarów wyobraźni.